De eerste 17 dagen

The Delivery

Zo zit ie er nog in en wens je voor weeen in je schoen...

Donderdagnacht 1:30 uur Yes! Ze zijn begonnen! Kom maar door met die weeen!

5:00 uur De weeen komen al vanaf het begin heel regelmatig om de 5 minuten, de verloskundige komt daarom een kijkje nemen hoe t er voor staat. Overigens neemt ze tergend langzaam haar tijd en drinkt bij binnenkomst rustig een kopje thee en noteert van alles in haar mega mega mega agenda. Resultaat na 3,5 uur pijn wegpuffen: 1cm ontsluiting. Ondertussen draait de hypnotherapie cd (blijf vooral in je innerlijke peace room!) overuren.

9:00 uur De verloskundige komt weer even een kijkje nemen. Helaas is er van onder nog maar een centimetertje bijgekomen. Wanneer ze de vliezen doorbreekt om een en ander te bespoedigen, blijkt dat de baby in t vruchtwater heeft gepoept. Bovendien is ze onzeker over zijn harttonen. Op naar t ziekenhuis.

10:00 uur Na een memorable autorit en dito tocht naar de verloskamer, word ik in een bed aan de monitoren gelegd.

14:00 uur 4 cm ontsluiting. Dat schiet niet op. Ik word aangesloten aan een infuus met het hormoon oxytine om de weeen te versnellen. Ondertussen stijgt mijn bloeddruk en word ik ook daarvoor aan een infuus gelegd.

17:00 uur Geen centimers erbij. Ik roep dat ik niet meer kan en graag een keizersnee wil. De zusters willen nog 2 uur wachten en zetten het weeeninfuus op de hoogste stand. Vriend is de perfecte coach en brengt op commando (veel vriendelijker praat ik namelijk niet) water en cola light. De morfine neemt de pijn niet weg, maar ik voel me door dit wondermiddel wel heerlijk relaxed.

19:00 uur 10 cm ontsluiting! De afgelopen 2 uur waren hels! Die laatste weeen deden zo verdomde pijn. Mijn stembanden doen pijn van het schreeuwen. Ondanks zijn perfect uitgevoerde rol wordt vriend verbannen naar t achterste stoeltje in de kamer. Als ie te dichtbij komt roep ik dat ie weg moet gaan. Aan iedere kant staat een zuster in wiens hand ik mag knijpen, daar heb ik genoeg aan. In mijn ooghoeken zie ik een man in gewone kleding witte handschoenen aantrekken, hij stelt zich voor als Dr. Milo. Hij kijkt afkeurend naar mijn bezigheden en zegt dat zoals ik t nu doe nooit gaat lukken. Die pufclub heeft dus niet zoveel zin gehad. Na wat aanwijzingen die op militaire toon worden uitgesproken, mijn benen die op brute wijze naar achter worden gedrukt, mag ik gaan persen. Na een stuk of 5 keer naar de dokters vingers te hebben gepoept (1 van de aanwijzingen) is de baby eruit!

19:25 uur Er wordt een glibberig paars wezentje op mijn borst gelegd en vriend staat huilend naast me. Een ontroerend moment, maar ook zo onwerkelijk. Ik ben helemaal van de wereld. Dr. Milo haalt de placenta eruit en naait daarna de knip dicht.

20:00 - 00:00 uur De baby wordt gecontroleerd, ouders komen langs, sms jes worden verstuurd. Zelf nog niet geland op aarde.

00:00 - 7:00 uur En dan lig je alleen op de ziekenhuiskamer.... Met het gevoel dat je hele onderkant er afligt. Zelf plassen gaat niet en elke beweging doet pijn, maar alle clichés zijn waar. Als je naar die kleine baby naast je kijkt, weet je dat t het allemaal meer dan waard is geweest.


De dagen erna moet ik, vanwege de aanhoudend hoge bloeddruk en afwijkende bloedwaarden, nog in het ziekenhuis blijven. De gynaecoloog vermoedt een zwangerschapsvergiftiging. Ik vind het wel best en voel me erg veilig in het ziekenhuis. De zusters zorgen waanzinnig goed voor me en die extra hulp met de baby komt ook van pas, tenslotte ben ik nog een baby dummie.

En zo ligt ie naast je!