The 6 weeks itch

babysporen all over the place

Natuurlijk ben ik dolgelukkig met mijn newborn en smelt mijn hart als ik naar hem kijk. Maar om nou te zeggen dat ik mij altijd op een roze wolk bevind, nee. Voor een baby zorgen is serious shit en laten we zeggen dat ik het zwaar heb onderschat. Bij deze: R.E.S.P.E.C.T aan alle moeders! Voor nu troost ik mij met de gedachte dat er vast weer een tijd komt dat ik:


In mijn eentje, zonder baby op de arm, voor een nr. 2 naar de wc kan
Niet meer gedoemd ben tot de zwangerschapsbroeken (nog een geluk bij een ongeluk dat ik bijna de deur niet uitga, zo ziet niemand dat ik maar keuze heb uit 3 setjes)
Kan gaan hardlopen zonder het gevoel te hebben dat mijn baarmoeder, of whatever daar van binnen en onder nog niet op z'n plek zit, op de grond valt
Echt naar mijn gesprekspartner kan luisteren zonder een beetje zenuwachtig te worden omdat baby huilt
Niet gehaast hoef te douchen
Van vermoeidheid tegen mijn vriend snauw, heel cliché: LAAT MAAR, IK DOE HET ZELF WEL!
Niet meer elke dag Groundhog day beleef (uitleg volgt in volgende blog)
Later dan 17:00 uur naar buiten ga, in mijn eentje, op de fiets, op weg naar een vriendin voor een wijntje (of 3, minstens!)
8 uur per nacht kan slapen (PLEASE, ANYONE, zeg dat dit niet nog minstens 5 jaar duurt)
Niet meer ondergekotst, geplast en gepoept wordt
Gewoon de deur uit kan gaan zonder na te denken wat ik allemaal mee moet nemen in de luiertas
Speaking of de deur uitgaan; ergens op tijd zijn met baby eist precisiewerk 


Maar ik hou van Fitz hoor. Echt. Heel veel. 

hulde aan mijn mama