Alles is anders...

Wat leuk! Een gastblog over zwanger zijn!

Geschreven door: Gemma Berg 

Facts: 32 jaar, samenwonend, dochter van bijna 4 en 34 weken zwanger van 2^e dochterlief, werkt bij Eyeworks.

Dikke vette grote rose wolken tijdens mijn eerste zwangerschap. Niet gepland maar oh zo gewenst werden wij verrast door een positieve zwangerschapstest. Het was even slikken, maar ook een droom die naar jarenlang fantaseren uitkwam. Vanaf dag 1 voelde ik me geweldig. Ik straalde van alle kanten en was nog zo mobiel als maar kon. Met 7 maanden stond ik nog te swingen in de  Jimmy Woo en op mijn uitgerekende datum liep ik alle voorstellingen af op de Parade. En oh wat heb ik gelachen… Zelfs zo erg dat ik het op momenten niet meer ophield en het spontaan in m’n broek deed. Zonder gene stond ik dan en-plein-publiek met zakdoekjes mezelf te deppen. Who cares! Dacht ik zo… Look at me, I’m pregnant and happy! En…. Dik… Daar laat ook niemand zich echt over uit op het moment-supreme. Pas achteraf als je samen met vriendinnen foto’s bekijkt hoor je ze… ‘Oooh, je was wel dik he!’ Inderdaad! Had niemand mij kunnen vertellen dat ik op een zeekoe leek en dat het misschien niet zo verstandig was om elke keer die armen van me in de lucht te gooien om mijn happiness te uiten…. Het was zo te zien een hele hete zomer kenbaar gemaakt door zweetplekken ;-)

En nu… Inmiddels 34 weken zwanger van de tweede is alles anders. Ik snapte het gezeik van zwangeren met hun pijntjes en ergernissen nooit. Mens, je hebt een wondertje in je groeien wat zeur je nou! En jawel, then it hit me. Eerst twintig weken van ellende… Misselijk, geen puf en moe… oh zo moe. Nergens zin in hebben, maar alleen maar willen slapen. Gelukkig hield die misselijkheid echt uit het niets van de een op andere dag na 20 weken op. Hey… Ik ben mezelf weer, hoor ik me denken.  Had weer trek in lekkere dingen en het eten smaakte me weer goed. De misselijkheid had het voordeel dat ik niet als een gek had lopen schransen in het begin van mijn zwangerschap. Zo kon ik het grote ‘zeekoe’ gehalte misschien nog wel in toom houden dit keer?! Helaas was het ‘mezelf zijn’  van korte duur. Na zo’n 24 weken kreeg ik last van m’n bekken. Dat is nog zachtaardig uitgedrukt. Het voelt namelijk nu al weken of  ik met een ‘gang-bang’  heb meegedaan waarop ik niet was voorbereid. Vraag me niet hoe ik weet hoe dat voelt?  Ik kan het me lichtelijk indenken... Alles wordt weeïg zeggen ze om de doorgang voor de baby voor te bereiden. Zo weeïg dat ik het liefst 24 uur per dag met een kussen tussen m’n benen wil lopen. Alles gaat dan ook opeens een stuk trager. Oude vrouwtjes  gaan me voorbij als ik naar de tram loop. Ik heb m’n lichaam totaal niet meer onder controle. Eenmaal boven aan de trap moet ik even zittend bijkomen. Where did my conditie go? Na alles wat ik eet heb ik het zuur en moet ik minstens 8 keer ongegeneerd boeren. En ik heb nog nooit zo vaak  “Ik kan niet meer!” gezegd. Wat een verschil!